Πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο στην Ορθόδοξη πύλη τα ακόλουθα λόγια του εφημέριου της Ιεράς Κοίμησης της Μονής Pskov-Pechersk, Αρχιμανδρίτη Tikhon (Sekretarev): "ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του "Σύγχρονου ασκητισμού" είναι η υπομονή. Ήταν πάντα απαραίτητο, αλλά πριν ανεχτούν περισσότερο τις εξωτερικές συνθήκες και τώρα ανέχονται περισσότερο τον εαυτό τους.»

Συμφωνώ με τον πατέρα Τίχωνα: το να αντέχεις τον εαυτό σου είναι γενικά το πιο δύσκολο, μερικές φορές σχεδόν αδύνατο έργο. Μερικές φορές πραγματικά ενοχλώ τον εαυτό μου. Θέλω πραγματικά να φαίνομαι επιτυχημένος, όμορφος, ευγενικός, στοργικός στα μάτια μου. Αλλά κάποιος πρέπει μόνο να κοιτάξει τον εαυτό του με ανοιχτό μυαλό, χωρίς ψευδαισθήσεις, και αρχίζει. Φρίκη και αηδία για αυτό που πραγματικά είμαι. Προσπαθώ να ανταποκριθώ στο ιδανικό μου, αλλά δεν μπορώ. Και τότε θέλω να ξεφύγω από τον εαυτό μου (και λυπάμαι πολύ που αυτό είναι αδύνατο).

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των σύγχρονων ανθρώπων είναι ότι στη φασαρία δεν έχουμε χρόνο να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, να κατανοήσουμε τις πραγματικές μας δυνάμεις και δυνατότητες. Ένα άτομο σήμερα βρίσκεται υπό τέτοια πίεση απαιτήσεων και ευθυνών που δεν αισθάνεται πλέον τη ζωή του οποίου ζει. Μια πολύ σημαντική και δύσκολη στιγμή στην αυτογνωσία είναι το θάρρος να αποδεχτείτε τον εαυτό σας για αυτό που είστε, χωρίς να σταματήσετε στο δρόμο προς τον Θεό. Είναι αυτό, ίσως, ταπεινότητα;

Μου φαίνεται ότι ο μόνος λόγος για να δεχτώ την ασημαντότητά μου είναι η αγάπη του Θεού για μένα προσωπικά. Υπερβαίνει κάθε κατανόηση, είναι ακατανόητο και απίστευτο. Ο Κύριος με βλέπει όπως είμαι, με ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε. Ο Θεός βλέπει πόσο μακριά Είμαι από την εικόνα του και ταυτόχρονα δεν απομακρύνεται, δεν με αφήνει, αλλά με αγαπά όπως πριν.

Νομίζω ότι ένα πολύ σημαντικό μέρος της πνευματικής ζωής είναι να βρούμε την αληθινή αγάπη για τον εαυτό μας: ως εικόνα του Θεού, μοναδική και απαράμιλλη.

Το πρόγραμμα "Iδιωτική γνώμη" στο ραδιόφωνο Βέρα: https://radiovera.ru/vyiterpet-sebya