Χτες με πλήγωσαν με μια κουβέντα. Ή, καλύτερα, ένιωσα πληγωμένη. Μια φωνητική αποστολή στο τηλέφωνο – λίγα λόγια με σκληρό τόνο – ήταν αρκετή για να ταράξει την εσωτερική μου ειρήνη. Τίποτα το ακραίο, μα η υπερηφάνειά μου ένιωσε πως προσβλήθηκε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ανθρώπινη: ήθελα να απαντήσω απότομα ή, ακόμη καλύτερα, να διακόψω κάθε επαφή. Αλλά κάτι μέσα μου με συγκράτησε.

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σ’ αυτή τη θέση; Να νιώθουμε πως κάποιος μας φέρθηκε άδικα, απότομα, ψυχρά — κι ας είναι ένας άνθρωπος που τον ξέρουμε καιρό, ίσως και με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να μιλάμε «κοφτά». Δεν έχει σημασία αν ήταν πρόθεσή του να μας πληγώσει. Το θέμα είναι ότι πληγωθήκαμε.

Εκείνη την ώρα, στο μυαλό μου ήρθε κάτι απλό αλλά βαθύ: τι θα έκανε ο Χριστός στη θέση μου; Θα απαντούσε με τον ίδιο τόνο; Θα προσπαθούσε να «αποδώσει δικαιοσύνη» με το δικό Του μέτρο; Ή μήπως θα σιωπούσε; Θα συγχωρούσε; Θα προσευχόταν για τον άλλο;

Στον λόγο Του, ο Χριστός είναι ξεκάθαρος: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών… προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς… Εάν σε ραπίσουν στη μία παρειά, στρέψε και την άλλη». Δεν πρόκειται για αδυναμία ή για ήττα. Είναι η υπέρβαση του εγωισμού που μας κρατά εγκλωβισμένους σε μικρούς, καθημερινούς «πόλεμους», μέσα κι έξω μας.

Το να συγκρατηθούμε τη στιγμή που όλα μέσα μας φωνάζουν για αντίδραση, δεν είναι καταπίεση· είναι ελευθερία. Ελευθερία από την παγίδα του να γίνουμε κι εμείς σκληροί. Το να μην απαντήσουμε δεν σημαίνει ότι «χάσαμε». Σημαίνει ότι επιλέξαμε να μη χάσουμε τον εαυτό μας.

Το βράδυ έκλεισα το τηλέφωνο. Δεν απάντησα. Και το πρωί, με καθαρότερο μυαλό, είχα ήδη καταλάβει: δεν χρειάζεται να νιώθω συμφωνία ή συναισθηματική άνεση για να υπακούσω στον Λόγο του Θεού. Αρκεί να Τον εμπιστευτώ. Όπως λέει και στο Ευαγγέλιο του Λουκά: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός. Αυτού ακούετε».

Αυτή είναι η απλή, αλλά δύσκολη αλήθεια: να Τον ακούμε. Όχι να Τον «αισθανόμαστε» μόνο, ούτε να Τον «καταλαβαίνουμε» πάντα. Αλλά να Τον ακούμε — και να Τον ακολουθούμε, ειδικά στις μικρές, καθημερινές μάχες του εγωισμού.

Μερικές φορές, η μεγαλύτερη νίκη είναι να σωπάσεις. Να συγχωρήσεις. Να επιλέξεις να μη χτίσεις άλλο έναν τοίχο. Γιατί τελικά, δεν είναι θέμα ποιος είχε δίκιο. Είναι θέμα ποιος κράτησε την ειρήνη. Και κυρίως — ποιος άκουσε.