Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια σκέψη που γεννήθηκε μέσα μου από παιδί, τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου σαν κάτι ξεχωριστό μέσα στον κόσμο. Δεν ξέρω αν είχα τη λέξη "ταυτότητα" στο μυαλό μου, αλλά θυμάμαι έντονα τη στιγμή που κατάλαβα ότι είμαι εγώ. Ένα πρόσωπο με το δικό του όνομα, σώμα, μυαλό, σκέψεις, συναισθήματα, μνήμες. Μια ολόκληρη ύπαρξη.

Αυτό το πρώτο «ξύπνημα» της συνείδησης μού έφερε και μια άλλη συνειδητοποίηση: αν εγώ είμαι μοναδική, τότε και όλοι οι άλλοι είναι μοναδικοί επίσης. Ο καθένας βλέπει τον κόσμο από τα δικά του μάτια, κουβαλάει τις δικές του χαρές και τις δικές του λύπες.

Θυμάμαι ότι κάποτε, ως παιδί, είχα βάλει στο μυαλό μου ένα μικρό "πείραμα": προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήταν αν δεν ήμουν εγώ, αλλά κάποιο άλλο πρόσωπο – η συμμαθήτριά μου η Γιούλια, για παράδειγμα. Προσπάθησα να "μπω" στη ζωή της: να περπατήσω προς το δικό της σπίτι, να ζήσω στη δική της οικογένεια, να φορέσω τα δικά της ρούχα, να μιλήσω σαν εκείνη. Μα, όσο πιο πολύ φανταζόμουν, τόσο πιο έντονα ένιωθα: δεν θέλω να είμαι κανείς άλλος. Μου είναι αρκετό να είμαι εγώ.

Αυτό το απλό παιδικό συμπέρασμα έγινε, χωρίς να το ξέρω τότε, το δικό μου "φάρμακο" ενάντια στη ζήλια. Από τότε, όταν με πιάνει ο πειρασμός να ζηλέψω κάτι που έχει κάποιος άλλος – την εμφάνιση, τα χρήματα, τη ζωή του – σταματώ και ρωτώ τον εαυτό μου: Θα ήθελες να γίνεις ολόκληρα αυτός ο άνθρωπος; Με όλα του τα χαρακτηριστικά, τα καλά και τα δύσκολα, τις σκέψεις του, τις ανασφάλειές του, το παρελθόν του; Και η απάντηση έρχεται αμέσως:
Όχι. Δεν θέλω να είμαι άλλος. Είμαι ευγνώμων που είμαι εγώ.

Σήμερα, ως ενήλικη πια, βλέπω καθαρά ότι αυτό το συναίσθημα έχει και μια βαθύτερη πνευματική διάσταση. Ο καθένας μας είναι πλασμένος από τον Θεό με τρόπο μοναδικό. Και μαζί με την ύπαρξή μας, μας έχει δοθεί κι ο δικός μας σταυρός – όχι ως τιμωρία, αλλά ως δρόμος προς τη σωτηρία. Ο Χριστός είπε: «Ας πάρει ο καθένας τον σταυρό του και ας με ακολουθήσει.» Και αυτός ο σταυρός είναι δικός μου, προσωπικός, φτιαγμένος για εμένα. Και μόνο εγώ μπορώ να τον σηκώσω.

Νιώθω, λοιπόν, ευγνωμοσύνη. Για όλα όσα είμαι — και για όλα όσα δεν είμαι. Για τα ταλέντα μου, για τις αδυναμίες μου, για τα λάθη μου που με δίδαξαν, για τις δοκιμασίες μου που με έπλασαν.

Και τελικά, αυτό που θέλω να πω είναι απλό, αλλά βαθιά αληθινό:

Είμαι εγώ. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.