Πόσο ανακουφιστικό είναι να αισθάνεσαι τη βοήθεια και τη φροντίδα του Κυρίου! Και είναι ιδιαίτερα εκπληκτικό να λαμβάνεις αυτήν τη βοήθεια στις μικρές λεπτομέρειες. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι στον κόσμο ζουν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Μήπως ο Θεός ασχολείται με το αν ήρθε το λεωφορείο την κατάλληλη ώρα ή αν αγόρασες καλά παπούτσια; Αλλά φαίνεται ότι ασχολείται. Αρκεί να μοιραστείς μαζί Του τις ανησυχίες σου, και το χέρι του Θεού θα σηκώσει το βάρος των καθημερινών σου φροντίδων.

Πρόσφατα, τράβηξα τον καρπό μου ενώ έκανα αθλητισμό. Δεν τον τράβηξα πολύ, αλλά αρκετά για να χαλάσει η διάθεσή μου. Ένιωθα ότι το χέρι μου χρειαζόταν ξεκούραση, έστω για λίγες μέρες. Αλλά η δουλειά μου έχει σχέση με το πιάνο, οπότε, θέλω-δεν θέλω, και στη δουλειά και στην καθημερινότητά μου αναγκαζόμουν να χρησιμοποιώ τον πονεμένο καρπό. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η ενόχληση όταν σήκωνα βαριά πράγματα. Όσο μπορούσα, φρόντιζα το χέρι μου, αλλά μια μέρα, κατεβαίνοντας στο μετρό, συνήθεια με έβαλε να σπρώξω την πόρτα, και αυτή ήταν τόσο σφιχτή που ο τραυματισμένος καρπός αντέδρασε με έντονο πόνο.

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής νανούριζα το πονεμένο χέρι, σχεδόν συγκρατώντας τα δάκρυά μου. Στο υγιές χέρι κρατούσα μια βαριά τσάντα και μπροστά μου υπήρχε ακόμα ένα εμπόδιο: η πόρτα που οδηγούσε στην έξοδο του μετρό. Σκεφτόμουν μόνο το εξής: «Καλά θα ήταν να κρατούσε ο άνθρωπος μπροστά μου αυτή την καταραμένη βαριά πόρτα, ώστε να περάσω χωρίς να χρησιμοποιήσω το χέρι μου».

Αλλά, δυστυχώς, ο νεαρός που περπατούσε μπροστά μου βγήκε από το μετρό με βιαστικό βήμα, και η πόρτα άρχισε να τρίζει απειλητικά, κλείνοντάς μου το δρόμο. Οι άνθρωποι άνοιγαν με δυσκολία τις γειτονικές πόρτες, και εγώ έμεινα μπροστά σε αυτό το μικρό, αλλά σημαντικό για μένα εμπόδιο. Το δευτερόλεπτο που με χώριζε από την αναπόφευκτη χρήση του πονεμένου καρπού, πέρασε με μια απογοητευμένη και σχεδόν καταδικαστική σκέψη:

«Κύριε! Βλέπεις ότι το χέρι μου είναι τραυματισμένο! Γιατί δεν έκανες να κρατήσει ο νεαρός την πόρτα για μένα; Τώρα σίγουρα θα επιδεινώσω τον τραυματισμό μου σπρώχνοντας αυτό το βαρίδιο!»

Και εκείνη τη στιγμή, καθώς απελπισμένα τέντωσα το πονεμένο χέρι, έβαλα στον νου μου την καινούργια ροή πόνου, όταν ξαφνικά η πόρτα άνοιξε μόνη της. Κάποιος άντρας από το διπλανό πλήθος δεν κουράστηκε να γυρίσει και να ανοίξει μπροστά μου τον δρόμο, κρατώντας την βαριά ξύλινη πόρτα.

«Περάστε, κοπέλα», είπε φιλικά, χαμογελώντας.

«Ευχαριστώ!» Ήμουν έκπληκτη.

Ο άντρας απομακρύνθηκε και εγώ ανέβηκα τις σκάλες και βγήκα στον ήλιο του δρόμου. Μπορείς να φανταστείς πόσο ξαφνικά και θαυμάσια απάντησε ο Θεός στη σκέψη μου, που δεν ήταν καθόλου ευγενική. Πόσο φανερά μου έδειξε ότι θυμάται τις δυσκολίες μου και έρχεται αμέσως σε βοήθεια! Κι εγώ, αντί να ευχαριστώ, αμφισβητούσα τη δράση Του! Ο Κύριος είναι πάντα κοντά. Πάντα. Ακόμα και σε μια ασήμαντη λεπτομέρεια, όπως μια σφιχτή πόρτα, το χέρι του Θεού, που σκιάζει το ανθρώπινο χέρι, είναι έτοιμο να μας καθοδηγήσει μέσα από τα εμπόδια και να μας στηρίξει στο δρόμο μας.

Πρόγραμμα «Ιδιωτική Γνώμη» στο ραδιόφωνο «Βέρα»: radiovera.ru/ruki-bozhi-i-chelovecheskie-tatjana-ljubomirskaja.html